این ماییم که غوغاى درون‏مان را نمى‏توانیم براى یک لحظه هم تحمل کنیم و مجبوریم که سر و صدا راه بیندازیم و شادى و نشاط را روپوش شلوغى و غوغاى درونمان کنیم و از خود فرار نماییم. بعضى‏ها که با خانه‏ى درهم و برهم و اطاق به هم ریخته و در کثافت نشسته‏اى برخورد مى‏کنند و مسؤول نظافتش مى‏شوند، در برخورد اول وحشت مى‏کنند و فرار مى‏نمایند تا آنکه فکرشان سازمان بگیرد و سرنخ دستشان بیاید و آماده شوند و بازگردند و در خانه‏ى شلوغشان نظمى به پا کنند. ما از این دسته هستیم که مى‏خواهیم دل آشفته و سینه‏ى در هم شده را، که هر کس در آن خرگاهى برپا کرده و حکومتى راه انداخته، مهار کنیم. مى‏خواهیم در این خانه‏ى بى‏حصار و در این بتخانه‏ى کثیف، نظمى به پا نماییم. مى‏خواهیم در این خرابه، بنایى به پا داریم و این است که از غوغاى این همه فریاد و از فشار این همه بار، به وحشت افتاده‏ایم و فرار کرده‏ایم و به شادى و پاى‏کوبى پرداخته‏ایم تا در زیر پوشش نشاطمان خودمان را گم کنیم و با تنوع‏ها، تحرک‏مان را پایمال نماییم، ولى این شدنى نیست، که این مانى بزرگ نمى‏تواند براى همیشه در دل ما نقاشى کند و ما را فریب بدهد. تنوع‏هاى هفت رنگ هم نمى‏تواند این پرده‏ى بزرگ‏تر از هستى را در خود بگیرد و اینجاست که پس از وحشت و فرار از خود، باید آماده شویم و سرنخ را پیدا کنیم.